از برگزاری آیینهای نوروز در زمان امویان نشانهای در دست نیست و در زمان
عباسیان نیز به نظر میرسد که خلفا گاهی برای پذیرش هدایای مردمی، از نوروز
استقبال میکردهاند. با روی کار آمدن سلسلههای سامانیان و آل بویه، جشن
نوروز با گستردگی بیشتری برگزار شد.
در دوران سلجوقیان، به دستور جلالالدین ملکشاه سلجوقی تعدادی از ستاره
شناسان ایرانی از جمله خیام برای بهترسازی گاهشمار ایرانی گرد هم آمدند.
این گروه، نوروز را در یکم بهار (ورود آفتاب به برج حمل) قرار دادند و
جایگاه آن را ثابت نمودند.۱۱ بر اساس این گاهشمار که به تقویم جلالی معروف
شد، برای ثابت ماندن نوروز در آغاز بهار، مقرر شد که حدوداً هر چهار سال
یکبار (گاهی هر پنج سال یک بار)، تعداد روزهای سال را بهجای ۳۶۵ روز
برابر با ۳۶۶ روز در نظر بگیرند. این گاهشمار از سال ۳۹۲ هجری آغاز شد.
نوروز در دوران صفویان نیز برگزار میشد. در سال ۱۵۹۷ میلادی، شاه عباس
صفوی مراسم نوروز را در عمارت نقش جهان اصفهان برگزار نمود و این شهر را
پایتخت همیشگی ایران اعلام نمود.